آقای غیاث آبادی ادعایی نموده اند در نوشته ای به نام  رنجهای بشری شماره ی ۱۸ که به شرح زیر می باشد:

قاعده‌ای حقوقی می‌گوید که «اعتراف و ادعای هر شخص فقط علیه خودش اعتبار دارد و نه به نفع خودش». بر همین اساس از آنچه کورش در منشورمشهورش نوشته است، فقط می‌توان علیه خودش استفاده کرد و نه به نفع خودش. از هیچ «فتح‌نامه‌ای» که یک مهاجم مسلح در شرایط غلبه و بهره‌مندی از قدرت نوشته است، نمی‌توان به نفع آن مهاجم و به زیان کشور مغلوب و مردم لگدمال شده استفاده کرد.

و اما پاسخ ایشان به شرح زیر می باشد :

آقای غیاث آبادی شما دادستان هستید یا پژوهشگر تاریخ ؟ برخورد شما با تاریخ در این نوشته مغرضانه است . این که از منشور فقط علیه کورش می توان استفاده کرد حرف شماست . کدام پژوهشگر تاریخ یا حتی کدام قاضی اینگونه سخن می گوید ؟ در منشور کورش، اشاره به فتح بابل شده .فتح کار تمامی فرمانروایان همدوره کورش و حتی قرنها پس از اوست . چیزی که متمایز کننده کورش از تمامی همدوره های خود در جهان و حتی فرمانروایان قرنها پس از اوست اینست که به آدم کشی و تجاوز و آتش سوزی افتخار نکرده . این اولین و بزرگترین تفاوت کورش است با بقیه . مسلما شما قصد مقایسه کورش با آبراهام لینکن یا گاندی را ندارید ؟! دومین تفاوت بزرگ کورش با هم عصران خودش و حتی بعضی از حکمرانان امروزی، افتخار کردن او به نکشتن انسانها ، نسوزاندن ،احترام به مذهب دیگران و خیلی از چیزهایی است که امروز و در این دوره و زمانه بحثش بین سیاستمداران و جامعه شناسان وجود دارد . یگانه بودن این فرمانروا در یگانه فکر کردن اوست. حتی اگر سندی بر کارهای خوبی که کرده جز منشور خودش نباشد ، حتی اگر فرض کنیم دروغ گفته یا تظاهر کرده (که سندی مبنی بر این موضوع وجود ندارد ) در جهانی که همه به قتل و آدم کشی و نسلکشی و برتری مذهب خودشان افتخار می کردند و سنگ میتراشیدند از جنایاتشان ،این گونه تفکر و نگاشت آن بر سنگ و افتخار به آن یک پدیده است